(Hancı)
Bu eser yeni ilâvelerle Sâmiha Ayverdi’nin muhtelif zamanlarda kaleme aldığı mensur şiirlerinden meydana gelmiştir. Her biri Ayverdi’ nin zengin iç dünyâsını yansıtan ve derin bir tasavvufî neşveyle yüklü bu şiirler, türünün en güzel örneklerindendir. …
CENNET neresi? dediler. Senin olduğun yerdir… dedim.
Cehennem neresi? dediler. Senin olmadığın yerdir… diyecektim, ama diyemedim. Senin olmadığın yer yok ki… Âh, vallah da yok, billâh da yok Allah’ım…
***
BİZ insanlar, durmadan güzel bir manzara gördük mü, ne âlâ, tıpkı cennet deriz. Hoşumuza gitmeyen acı ve nâhoş bir hal içine düştük mü, sanki cehennem demekten kurtulamayız. Halbuki senin olduğun yerin cennet, seni tanımayan, senden koku almamış her yerin cehennem olduğunu bilmem neden bilemeyiz!…
Sâmiha AYVERDİ – Hancı
***
Taş, seni bilmediği için taştır. Demir, seninle ısınmadığı için soğuktur. Seninle olup da senden olmayanlar da öyle, âh öyle! Sensiz olan zaman, bir bakar kör değil de ya nedir Allah’ım?
İsrafil sûrunu vakitsiz çalsa, âb-ı hayat yol bulup yoluma aksa, ömürler ömrüme asırlar katsa, şu ölmüş gönül dirilir mi ne dersin?
Yüzünü gözünü yerlere süren sular gibi yeksân olsam da, gökleri el ele dolaşan bulutlar gibi kat kat, boy boy yükselsem de, her zaman vurgun, her zaman başı dumanlı olduğumu nasıl inkâr edeyim!
Ey yalnızlığımın kapısını çalan! Acımın içinden sesin geliyor. Biraz memnun, biraz mahzûn, sıcak mahrem sesin geliyor.
Ey yüreğimin eşiğini atlayan! Derdimin içinden devân geliyor. Biraz acı, biraz tatlı, hem şifalı, hem safâlı, kâh sitemkâri, kâh şâdân sesin geliyor, sesin geliyor!
Sâmiha AYVERDİ – Hancı
