Millî şâirimiz Mehmed Âkif’in:
”Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ” diye ifâde ettiği iç ve dıştaki çakal sürülerinin Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nden değişik taleplerde bulunmalarına… hele (Türkiye Ermenilerden özür dilesin) diyecek kadar ihânet içinde olduklarını ilân eden satılmışların yüzüne tükürecek tükrüğümüz yok; çünkü tükrük, onların lânetlenmiş suratlarında kirlenir!
Sinirlenip,
ayranımız kabarıp, dünyâca ünlü Türk Tokatını başlarında patlatsak; ellerimiz kirlenir… Ellerimizi ömür boyu Zemzem’le yıkasak bu pislikten arındıramayız.
Fikren WC kuburunda, kanalizasyon çukurunda yaşayan bu mahlûkları bilirken, def-i hâcet için tuvalete gitsek, necâset kirlenir; pislik, pisliğinden nefret eder.
Fakat bilsinler ve geçmişi de hatırlasınlar ki; bir gün milletçe tükürebilir, gene milletçe o meşhur şamarımızı patlatabilir ve nihâyet ”millî vidanjörümüzle” bu tuvaleti temizleyebiliriz.
Şimdi, sözü merhum Ârif Nihat Asya’ya bırakalım:
DEĞİL!
Kutsal konuları inananlara bırak..
Onlar senin maskaran değil;
Memleket îmânı
Senin yaygaran değil.
Ve Türk’ün îman ateşi
Senin sigaran değil.
Kitabımı yırtmışsın..
Kitabım senin paçavran değil,
Dinlemesini bilen anlar sözümden
Çıldıran değil, saldıran değil, kuduran değil!
Döndürüp durma elinde devrimleri;
Devrimler senin makaran değil.
Şehitlerden söz etme;
Onlar senin kadavran değil.
Yaklaşma türbelerle mezarlara..
Kutsal yerler senin kamaran değil.
Temiz eller kurmuştur bu memleketi,
Senin zembereğini kuran değil.
Ağzına alma Atatürk’ü..
Atatürk senin gargaran değil.
