(…”insan” nâmına hak kazanmak için mânâ hudûduna yaklaşmak lâzım, belki de elzem!(…) Mark Orel ne güzel söyler: “Rabbânî kuvvetlerden istimdâd etmeden hiçbir işi hayra sevk edemezsin.”)
Sâmiha AYVERDİ – Batmayan Gün
Ey vefasız!
Üç beş günlük dostlar bulmakla, yüzünü eski dostlarından döndürdün. Çocukluğunu oyunla, gençliğini habersizlikle, ihtiyarlığını da dermansızlıkla geçirdin; söyle, sana bu işten ne kar kaldı? Sâmiha AYVERDİ – Batmayan Gün
Kendini yaratan kuvvete boyun eğmek ve onun kudretine karşı hiçliğini bilmekte ki zevk, kudret ve varlığı kendinde zanneden kimsenin cehaletine elbette tercih olunur. Sâmiha AYVERDİ – Batmayan Gün
“Gayba inanmaya mecburuz.
O, kendisine inanmak istemeyenleri çoğu zaman saçından sürükleyerek kendisine inandırır.” Sâmiha AYVERDİ – Batmayan Gün
“Eğer insan, hakikat görücü gözle bakarsa aradığı da kendi; avladığı da gene kendi olduğunu görür.” Sâmiha AYVERDİ – Batmayan Gün
Ey insan, Allah sana akıl vermiş, niçin yaratıldığını düşünmen için. Göz vermiş, her varlıkta onu görmen için. Kulak vermiş, her sadada onu dinlemen için, Allah nerede, ben onu görmüyorum dersen şunu bil ki, o, gizli değildir. Her şey, her gördüğün o… gizlilik yok!
Gizlilik de görmezlik de sende…
Eğer onu sana göstermeyen şu vücudun kesafetini ortadan kaldıracak olursan, onun gizli olmadığını, bütün mevcudatla kendini göstermiş olduğunu ve senden görünenin de gene o olduğunu kolaylıkla görürsün.
Ama her yaratılmışta bu kabiliyeti aramak olmaz. Bir köre, güneşi niçin görmüyorsun, denir mi? İşte bu gibi kimselerin de hakikati görmeyişleri, manevi körlüklerindendir.
Sâmiha AYVERDİ – Batmayan Gün
