“EY YÜCE RABBİM YA BEN KİME YALVARAYIM SEN VAR İKEN..
”Nereden bilirdim yıllar yıllar sonra bu söz benim rehberim olacak. Dedemin sesi hala kulaklarımda. Olabildiğince yüksek sesle dökülürdü bu nağmeler ağzından. Kulaklarımız çınlardı adeta.
Sanki sesini duyurmak istediği bir yerler vardı. O etrafında görünenlerden öte görünmeyene seslenirdi. Gözlerindeki ışıltı bir başkaydı. Ondaki aşkı anlamazdım o zamanlar. Çocuk gözlerimle sadece izlerdim.
Hatta sıkılırdım zaman zaman. Bazen de korkardım nedenini bilmeden. Bir başkaydı o anlar.
Gönlü semalarda, semalar gönlündeydi söylediği her sözde.
Bıkmadan usanmadan seslendi tam yüz yıl. Tam yüz yıl çağırdı gönüller sultanını.
Ya ben, yarı yolda dört tekeri dört bir yana savrulmuş, eski model bir arabanın arka koltuğunda oturan ben. Tekerlekleri bir araya getiremeyen ben….
Direksiyona geçemeyen ben. Aştığı yollarda beni unutan ben.
EY YÜCE RABBİM SEN VAR İKEN YA BEN KİME YALVARAYIM. Bu sadece bir söz, bir cümle değil. Bu ne büyük bir mucize.
Bu hayatın anlamı. Bu var oluşumuzun nedeni. Yaradan’a yalvarmak. Yaradan’a sığınmak.
Var mı ötesi. Dedem öylesine alçak gönüllüydü ki kainatın anlamı saklı olan bu sözleri dillendirirken. Ve daha onlarcası, yüzlercesi, binlercesi dökülürken dilinden. Gönlünün coşkusu gözlerinde saklıydı sadece haramsız bir hayatın haramsız damlalarını yudumlarken.
Hiç bilmezdi böbürlenmeyi.
Her hatada her kusurda kendinde sebepler arardı hep hiç yokken bir sebebi. O biliyordu. O söylüyordu hep. ’EY YÜCE RABBİM YA BEN KİME YALVARAYIM SEN VAR İKEN.’
O, yalvardı, yakardı tam yüz yıl. Kimi zaman feryat figan , kimi zaman sessizce. Sadece Mevla’ya yalvardı. Güzel dedem Mevla’m mekanını cennet etsin. Ruhuna şefaat etsin.
Sendendir feyzimiz.
Yolumuzu sen aydınlattın. Şimdi ben de vücudumdaki her zerre ile ruhumdaki, aklımdaki, gönlümdeki itikat ile sesleniyorum:
‘EY YÜCE RABBİM YA BEN KİME YALVARAYIM SEN VAR İKEN.’
Dudu
