İlhan Ayverdi Hanımefendi’, bundan yıllar önce zâhiren aramızdan ayrılarak “aslî vatan”ına döndü.
Bu sırlanmanın, O’nu tanıyan ve sevenler üzerinde nasıl bir hasrete sebebiyet verdiğini, 6 Kasım 2009 günü çevrede olup bitenleri merdiven basamağında seyreden “Mâşuk”un gözlerinde okumak, mümkün.
Bizlere, insan olmanın nasıl başarılacağını yaşayıp göstererek öğretmeye çalışan O’nu minnet ve şükranla yâd ederken; kendilerinin bâzı sözlerini aktarmakla yetiniyoruz.
Kulaklara küpe, yaşayışımıza düstur hâline gelmesi temennisiyle…
“Zuhûr edebilecek hayır tecellîlerini hislerine ve hiddetine kapılarak önleme!
Telâfîsi mümkün olan bir şey için etrâfı kırıp dökme!”
“Bize Allah’ı, Resûlullâh’ı sever misin deseler, cevâbımız hemen “elbette’ olur. Lâkin dildeki dâvâya elde hüccet isterler. Sevginin delîli nedir?..
Göster deseler ne deriz?..
Sevginin delîli sevgilinin gönlüne girme, onu memnûn etme gayretidir. Mâşûku ne olmasını, nasıl olmasını istiyorsa; Âşıka düşen öyle olmaya bakmaktır. Allah ve Resûlü bizim nasıl olmamızı istiyor dersek, bunu bilmek için Allah’ı ve Resûlünü tanımamız gerek.”
(‘Söylenmemiş söz mü var, yaşanmamış güz mü var?’ derler.
Yok, elbette yok, lâkin söylenmiş sözlerdeki hikmete tâlip olmak var.)
“Her şey Hakk’ın bir tecellîsine mazhar olduğuna göre,
her yaratılmışa hürmet, Hakk’a hürmettir. ’Yaradılanı hürmet et… Yaradandan ötürü’ demek gerek…
İşte gönül kapılarını açan anahtar: İnsana hürmet, sevgi ve ilgi…”
(Sen kanalını açtığında Allah ona göre nehir gönderir. Tarîkatta eski geleneksel şeyhler de vardır. Dilerseniz onların yolunu seçebilirsiniz. Her biriniz kendi seçtiği yolda hızla yol alabilir.
Ama bu yüzyılın şeyhi ile birlikte yol almak istiyorsanız, biraz hızlanmanız gerek.)
