Sonra, O söze başladı:
Bâzen, süt liman bir havada; ağaçlarda tek yaprak bile kımıldamazken, saçlarını ılık bir rüzgâr okşuyor mu?
O, benim işte…
Bâzen, hiçbir şeyden zevk almaz; hattâ saçlarının güzelliği bile seni rahatsız ederken, onları özenle taramak hevesine düştüğün oluyor mu?
O, benim işte…
Bâzen, uyku, göz kapaklarına asılıyor ve yatak seni bir Mecnûn gibi kucağına çağırıp duruyorken; bir anda kendini uykudan yeni kalkmış kadar zinde ve diri hissettiğin oluyor mu?
O, benim işte…
Bâzen, en öfkeli veyâ kederli ânında; içinde, bahar dallarının uyanışına benzer bir haz.. bir târifsiz sevinç dalgası uyanıyor mu?
O, benim işte…
Bâzen.. bâzen, dünyânın âlâyişine batmış bir hâlde kahkahalar atarken; birden bire hüznün kemendine tutulduğun oluyor mu?
Bâzen: “Ben kimim ve neyim?” diyor musun?
İşte, o da benim.. o da benim, o da!
