Akılları, bir saat gibi muayyen işâretler üstünde işlemek için düzülmüş olanlar, belki yanılmadan, aksamadan dosdoğru yürürler; fakat seyirlerinde, bu sâbit noktalardan öteye geçip seni göremezler.
Akılları, yalnız sarayının bahçesi içinde dolaşmasına izin verilmiş bir şehzâde gibi sınırlı, ölçülü bir çevrede seyredenler; belki saltanatlı bir ömür sürerler, fakat senin hudutsuzluğa kurulmuş inzivânı keşfedemezler.
Akılları, bir kal’anın mazgalından dışarı gözlemek çilesine bağlanmış fikir göçüleri, surlarının yanına kadar sokulan düşünceleri avlarlar; amma sahrâların âhûlariyle yarış eden seni tanıyamazlar.
Akılları, sanat ve hüner erbâbının eserleri karşısında huşûa varanlar, senin bir horozon ibiğinde, bir ebegümecinin çiçeğinde, bir şeftâlinin buğulu yanağında gösterdiğim mütevâzi fakat âşikâr hünere kayıtsız, hattâ kör kalmak dalgınlığından silkinemezler.
Akılları, şeytana çömezlik edenler, sağı solu hîle fesad, riyâ ve hıyânetleriyle dişleyip dağlarken, seni de bu aldanmışlar arasında sayarlar; fakat kendilerine: “Bu fırsat da bendendir, bu meydanı da size ben açtım!” diyen müsâadeli tebessümünü göremezler. Akılları, ihtiraslarının direğine bağlı olanlar, dünyânın çeşitli hırslarını ve hazlarını yudum yu8dum içerler; amma bize, insiyaklarımızın mahdut hazlarını aşırtan tek kuvvetin, senin bir işâretin olduğunu bilemezler. (Sayfa:127/128)
***