(…Çocukluğumda bana sokulgan denmezdi. Bu teşhiste bulunanlar haklı idiler. Amma daha da çok sonraları kibirli diyenler de oldu. Ne ki bu isnatta bulunanlar haklı sayılmazdı. Zîra asla kibirli olmamıştım.
Nasıl olabilirdim ki, başlangıcı bir muhabbet artığı, sonu ise bir cîfe, bir leş olan insan oğlunun en büyük sermâyesinin acz ve yokluk olduğunu öğrenip kabul ettikten sonra, böbürlenmek, büyüklenmek kadar bir derûnî sefâlet olmadığını görmemek nasıl mümkün olurdu?
Evet yaşım büyüdükçe, gerçekten kendimi insanların en hakîri, en âcizi olarak görmek hünerini ustasından tâlim etmeye uğraşan bir müptedî çırak olmak gayreti büyük zevkim ve gâyem oldu.
Allâh’a şükrederim, gene de Hakk’a ve Hakk’ın kullarına karşı namsız, nişansız bir acz külçesi olduğuma inanırken, nasıl olur da kibir gibi, nahvet gibi bir derûnî sefâletin esîri olmaya tâlip bulunabilirim?)
(Ebâbil Kuşları – Sâmiha Ayverdi – Sayfa 244-245)