(Halkın elleriyle sana eziyet ettirmesi, onlara uyarak birleşmemekliğin içindir.
Her şeyden seni tiksindirmek istiyor. Tâ ki hiçbir şey seni Allah’tan yana meşgûl etmesin.
Kulun üzerine halkın eziyetleri, Hak Teâlâ’nın büyük nîmetidir. Çünkü bu hâl, onlara uymayarak, kendilerinden uzaklaşmayı ifâde eder. Allâhu Teâlâ’ya ubudiyetin de/kulluğun da tahakkuk etmiş olur.
Üstad Ebü’l Hasan-ı Şâzelî buyuruyor ki:
Bir kere bir adam bana eziyet eyledi. Çok sıkıldım, uyudum, rüyâda bir zât: Düşmanları çoğalıp, onların eziyetine ehemmiyet vermemek Sıddîkıyetin alâmetidir, diyordu.
Üstad Abdüsselâm bin Meşîş: Yârabbî, bir topluluk, onlara musahhar etmemi/benim emrim altına girmeyi, bana itâat etmeyi/ istediler. Ben, halkın bana musallat olmasını/ başıma belâ olmalarını/ dilerim. Tâ ki senden başka ilticâ edip sığınacağım olmasın, demiştir.)(*)
(*) Atâullah İskenderanî- El Hikemül Atâiye