Bu salıncakta kolan vurmaktan vazgeçelim mi?
Diyorsun. İstersen geçelim.
Başım mı döndü? Dizlerim mi yoruldu? Kollarım mı kesildi?
Dermansız, tâkatsiz, hâlsiz mi düştüm?
Hayır hiçbiri değil.
Seninle hayat salıncağında uçarcasına sallanmayı göze almamın heyecânı, ıztırâbı, korkusu o mertebe büyüktür ki ölümle ikizdir, berâberdir.
İşte ben de bu hayat kavsini, ölümle dirim arasında bir uçtan bir uca uçarken, başım birinin zirvesinden ötekinin şâhikasına değer durur.
Hayat hızla sürünüp geçerken bir ses:
-Öl, der. Çabuk öl!
Ölümün kucağına atıldığım zaman ise gene, o ses, hem de telâşlı, hem de sanki bir daha dirilmeyecekmiş gibi, korkulu ve üzgün, tâ cân evime bâsübâdelmevt kadehini dayar.
(HANCI – Mensur Şiirler, Yazarı: Sâmiha AYVERDİ/Kubbealtı Neşriyâtı, No:20, İstanbul 1988)
