Hatırımdadır; çocukluk yıllarımda pek sofuydum. Zühde ve perhize çok düşkündüm.
Bir gece babamın yanında oturuyordum. Bütün gece gözümü yummamış, Kur’ân-ı Kerîm’i elimden bırakmamıştım. Çevremizde pek çok kimse uyuyordu. Babama:
-“Şunların bir tânesi bile başını kaldırıp da namaz kılmıyor; öyle uyuyorlar ki ölmüşler sanırsın” dedim.
Babam:
-“A babasının canı! Elâlemin dedikodusunu edeceğine keşke sen de uyusaydın” dedi.
İddiâlı kimse, kendinden başkasını göremez. Çünkü önünde kuruntu perdesi vardır. Eğer ona Allah’ı gören bir göz verilseydi, kendisinden daha âciz kimsenin bulunmadığını görürdü.
