İki cihân zindânısa gerek bana bostân ola
Ayruk bana ne gam gussa çün ‘inâyet dostdan ola
Varam ol dosta kul olam her dem açılam gül olam
Hem söyleyem bülbül olam turagum gülistân ola
Ol dost yüzin gördi gözüm erenlere toprak yüzüm
Söz bilene iş bu sözüm gerek şekeristân ola
Sensüz iki cihân benüm zindân görinür gözüme
Senün ‘ışkunla bilişen gerek hâssü‘l-hâsdan ola
Her da‘vîden geçen kişi Hak’dan yana uçan kişi
‘Işk şarâbın içen kişi geh esrük geh mestân ola
Kördür münâfıkun gözi yarın kara koyar yüzi
Halkun bana acı sözi gerek şekeristân ola
Her dem yüzüm yire uram Allah’uma şükür kılam
Ben benligüm dosta virem ne da’vî yâ destân ola
‘Işka döyemedi özüm gensüzin açıldı râzum
Yûnus senün iş bu sözün ‘âlemlere destân ola
Yunus Emre
Gussa (a) : Tasa, kaygı
Çün (f) : Gibi, çünkü
İnayet (a) : Lütuf, iyilik
Gülistan (f) : Gül bahçesi
Şekeristan (f) : Şeker kamışı tarlası
Esriik : Sarhoş
Mestan (f) : Sarhoşlar – tekil olarak da kullanılır
Hasıı’lhas (a) : En has, özel. Tasavvufta hakikate erenler
Heksiizin : İstemediği halde
İki cihan zindan ise, gerek bana bostan ola,
Artık bana ne gam gussa, çün inayet dosttan ola.
Varam o dosta kul olam, her dem açılam gül olam,
Hem söyleyem bülbül olam, durağım gülistan ola.
O dost yüzün gördü gözüm, erenlere toprak yüzüm.
Söz bilene işbu sözüm, gerek şekeristan ola.
Sensiz iki cihan benim zindan görünür gözüme,
Senin aşkınla bilişen gerek hassül hastan ola.
Her davadan geçen kişi, Hak’tan yana uçan kişi,
Aşk şarabın içen kişi, gah esrik gah mestan ola.
Kördür münafığın gözü, yarın kara koyar yüzü,
Halkın bana acı sözü gerek şekeristan ola.
Her dem yüzüm yere vuram, Allah’ıma şükür kılam,
Ben benliğim dosta verem, ne dava, ne destan ola.
Aşka döyemedi özüm, gensizin açıldı razım,
Yunus senin işbu sözün, alemlere destan ola.
Yunus Emre
