Yoldaşım, inan bana ki sana içimi göstermek istemiyorum. Eğer boş bulunup bâzı bâzı bu işi yapıyorsam, gene inan ki, tek penceresinde ışık olan bir ev gibi, esrar karanlıklarının ortasındaki bu tek ışık damlası, gönlüm çatısının ancak bir köşeciğini aydınlatır.
Eğer gene boş bulunup sana bir selâm, bir söz armağanı gönderiyorsam, bu selâmın, bu haberin suya aksini bırakmış bir ağacın hikâyesinden hiç farkı yoktur. Nasıl o akiste ağacın her çizgisi mevcut, fakat rûhu gâipse, benim de sana gösterdiğim lâfz ve haberde, içimin ancak bir gölgesinden, bir resminden başka şey yoktur. Ama ağacı, gölgesini suya saldığı için nasıl ayıplamıyorsan, beni de, sana ister istemez içimden haberler verdiğim için hoş gör; kınama!
–Sâmiha AYVERDİ- Yusufçuk
……………..