Hudâ, ki rûz-i ezelden asîl kıldı bizi,
Resûl-i Ekrem’e birgün vekîl kıldı bizi;
Taraf taraf, yedi iklîmi Hakk’a da’vette
Delîl kıldı bizi;
Sonra, bilmem ne oldu: baht-ı siyah,
Hacîl kıldı bizi…
O hacâletle büktü boynumuzu
Ve melûl ü melîl kıldı bizi…
Düştü, bir bir kopup, kanadlarımız…
(Azîz-i vakt idik… a’dâ, zelîl kıldı bizi!)
Bize heybet veren, Celâl’inden,
Nice yıllar, celîl kıldı bizi,
Kâinâtında Zât-ı Akdes’ine
Halîl kıldı bizi.
Sormayın, sormayın fakat: şimdi,
Hangi eller, sefîl kıldı bizi?
Ser-nigûn oldu tahtımız, Tanrı’m;
(Azîz-i vakt idik… a’dâ, zelîl kıldı bizi!)
Cebînimizde tecellî edip Cemâl-ül-Laah,
Bir zamanlar, cemîl kıldı bizi;
Elimizden gül açtı bâdiyeler…
Kerem kerem Yed-i Takdîr, Nîl kıldı bizi
Ve zemînin bütün susuzlarına
Sebîl kıldı bizi’
Yüzümüz yok “Neden, niçin?” demeye…
(Azîz-i vakt idik… a’dâ, zelîl kıldı bizi!)