Irmak kenârında tanıdığım biri var.Eğer derece dedikleri ve vücud ısısını ölçen âletin bir benzeri îcâd edilmiş olsaydı..ve onunla o adamın gönül yangınını ölçmeye kalksalardı,emînim:
“Bu adam ya ateşperest, ya da semender!” diye feryâdı basarlardı.
Neyse ki böyle bir âlet îcâd edilmedi ve edilmeyecek.
O adam da böylece “Müslüman” diye Anılıyor.
Ateşi yükselen herkese “hasta” denildiği için, o da hasta muâmelesi görüyor. Ve bu devirde, gönül ateşine tapmayanlar da hâlâ Müslüman sayılıyor.
Aşkın câhilinden mü’min, aşkın kâfirinden nasıl Müslüman olur?
Şaş da kal!
Aynı adam, bana bir gün dedi ki:
Seveni çok olan bir sultânın sarayında, sıradan bir köleyim ben! O’na ancak, hizmet ederken sokulabilirim. Sırdaşı, hâldaşı, nedîmi olamam. Yüzünü uzaktan görüp,sesini uzaktan duymak köleliğimin beratı gibidir.Ayaklarının dibinde gezer görünürken,içime işleyen kokusuyla,canım çıkacak gibi olur.Hani,çıksa canım dosdoğru O’na gidecektir.Korkup,titrerim.
Nasıl olsa, öldüğüm gün de ona gidecek canım. Gene dedikodumu edecekler, ama üzülmeyeceğim.
Sanki, bir köle, bir sultânı sevemezmiş ve uğruna canını veremezmiş gibi, beni O’na lâyık görmüyorlar. Canımı çoktan O’na verdiğimi ve böylece kendimi köle bildiğimi bilmiyorlar.
Seveni çok olan bir sultânın sarayında, sıradan bir köleyim ben! O’na ancak hizmet ederken yaklaşabilirim.