Her sabah hiç şaşmadan doğan güneşle uyanmış olmak, yeni bir doğuş, yeni bir uyanış sayılmaz.
Bu, bizim bedenimizin uyanmasıdır.
İç dünyamızda da her nefes yeni bir doğuş yaşamalıyız ki, gerçekten uyanmış sayılalım ve karanlıktan kurtulalım.
Isıtan, aydınlatan; o gökyüzündeki güneşin bir benzeri –hattâ gerçek olanı- içimizde gizlenmiştir. Bedenî uyanışlarla yetinenler, hayatlarını devamlı bir “güneş tutulmasıyla” geçiren ve aydınlığı aslâ bilemeyenlerdir.
Uyku, mâdem ki “yarı ölüm”dür; o halde böyleleri için “ölü yaşayanlar” desek, çok mu yanlış ifâde kullanmış oluruz?
Hiç sanmıyorum..Bedenî ihtiyaçlarını karşıladıklarına ve her sabah gökyüzündeki güneşle gözlerini açmayı uyanmak zannetmelerine rağmen;insanın bir de “iç dünyâsı”olduğunu, yâni ruh tarafı olduğunu hesâba katmayan insan insan değildir. Cesedi uyanık, fakat ruhtan ibâret güneşi doğmamış insan, sâdece “beşer”dir.
“Başarılı insan” insanlık derecesini artırmış kimsenin adıdır.
Bir kimsenin, insanlık derecesinin artmaya başlaması; o şahsın “beşer”likten insanlığa doğru hareketiyle başlar. Bu farkı fark edemeyenler, ömür boyu süren maddî-zâhirî güdük başarıları
Başarı sayar, buna mukabil aslâ mes’ud olmazlar.
Hâlbuki diğerleri, insanlık derecelerini öyle yüceltirler ki; gitgide “insanlık örneği”olurlar ve düşmanlarını bile sevecek bir esrarlı kıvâma kavuşurlar. İşte, başarılı insan, yalnızca bu kıvamdaki “gerçek insanların” adıdır.
Ve saadet, bunların sultanlık tâcıdır.
’Kölelik kalktı” diyorlar.
Bunu söyleyenler, beni hesâba katmayanlardır. Ama, varsın katmasınlar; hesâba katılarak dikkatlerini çekmekten korkar, titrerim.
Onlar, sana köle olmayı men ederek hürriyet getirdiklerini sanıyor; bense sana köle kalarak hürriyetimi kazandığıma inanıyorum.
Biri zan, biri îman!
Bu durumda sen olsan, hesâba katılmak ister miydin? Ve isteseydin hiç sen, sen olabilir miydin?
Köleler Târihi’ne, adın “azadsız köle” diye yazılmasaydı; hiç, ben sana azadsız bir köle olmaya can atar mıydım?
O halde sus, sırrımız fâş olmasın.
