Yer, ırmağa civardı.
Bir balıkçı ile, başucunda bir Ana vardı.
Ana, bir sultan anaydı; başında Tâcı vardı.
Sultan Ana, balıkçı çocuğa baktı, bekledi.
Nazarı nazara ekledi ve:
“Ana!”diye gülümsedi.
Çocuk, önce durakladı ve “nerede veled-i kalbim?”
dedi, ağladı.
