Mâcun değneğini yalayan çocuk, kuyruğu ile oynayan kedi, kümesine nezâret eden horoz; işlerinin ciddiyetine ve ehemmiyetine inanmış bir zevk içindedirler.
Biz insanların da her yaşta, her çağda heyecanla hazla, telâş ve zevkle, sırasında gözyaşı dökerek arkasından koştuğumuz dâvâların bir mâcun değneğinden, bir kedi kuyruğunun cilvesinden ve bir horozun gururundan bilmem ne farkı vardır?
Yoldaşım! Kulağıma bir ses geliyor, bilmem sen de duyuyor musun? “Ben Kıyâmetim, ben Sırat’ım, ben sizi aslınıza ulaştırmak için uzatılmış bir kemendim!” diyor. Haydi seninle bu sesin sâhibini arayalım. Çocukken berâberce Körebe’ler, Saklanbaç’lar, Koşmaca’lar oynadık. Yorulduksa da dinlenmeyi bildik. Şimdi büyüdük. Be sefer de başka oyunların peşindeyiz. Sorarsan, bunların da çocuk oyunundan farkı yok. Gene yoruluyor, gene dinlenip dinlenip tekrar başlıyoruz. Eğer kuyruğu ile oynayan kedi, kümesini bekleyen horozdan ileri bir idrak menziline varmışsak; şimdi de seni bir başka oyuna, bir gönül oyununa çağırıyorum. Gel yoldaşım gel, bu sesin sâhibini arayalım. O bize baş olsun da, hayâtın şu son fırsat meydanında yeni ve son bir oyuna daha başlayalım.
–Sâmiha AYVERDİ–
———————————