Tertemiz yüzlü, her şeyi bilen dedemin en fazla alâkamı çeken, bembeyaz tesbihini, elime alıp okşayabilmeyi nasıl da arzulardım.. Halbuki, evde daha bir çok tesbih vardı. Hem de rengârenk.. Ama ben onları değil. dedemin tesbihini merak eder ve ona sahib olabilmeyi hayâl ederdim.
Hergün, diğer bütün tesbihlerin asıldığı çivide, Dedeminkini boş yere arar ve her seferinde de neredeyse ağlayacak olurdum, Çünkü, Dedemi uyurken gördüğümü hatırlamıyorum. O, hep aynı köşede ve çok merak ettiğim hâlde oturmaya korktuğum koyun postunun üzerinde bulunuyordu.
Dedem beni yanına çağırıp, yumuşak ve kar gibi sakallarını ellerime değdirerek: <Ellerinde sakal çıksın da gör> derken, ben Dedemin elinden hiç bırakmadığı tesbihini okşar ve O’nun konuşmalarını duymazdım bile…
Zaten, Dedemin bütün eşyası güzeldi hiç kimseninkine benzemiyen ve daima burnunun üstünde duran gözlüğü… Üzerinde, benim büyümem için dua edip namaz kıldığı seccâdesi… Sonra, bambaşka bir ağaçtan yapıldığın zannettiğim rahle’si… her şeyi, ama her şeyi çok güzeldi Dedemin.
Dedemden herkes korkardı. Ama ben ondan korkmaz, bilâkis O’nu severdim. Çünkü O’na itaat eder; yap dediklerini yapar, yapma dediklerini yapmazdım. <Madem ki sözünü tutuyor ve O ne derse yapıyorum. O halde neden korkacakmışım O’nu severim, olur biter. Zaten sevmek de ancak böyle olmaz mı?> derdim kendi kendime.
Dedem sokağa çıktığı zaman, mahallenin bütün çocukları, yani arkadaşlarım, koşup gelir ve sıra ile elini öperler. Dedem de onlara binbir türlü duâlar ederdi.
O, yalnız benim değil, bütün mahallelinin dedesiydi. Ve hiç kimse de ismini söylemez, sadece <dede> diye konuşurdu.
Hele anlattığı o masallar.
Ama. uzun zamandır ne masal anlatıyor. ne de sakalını ellerime sürüyor. O’na artık yalnızca uzaktan bakabiliyorum
Dedem hastalandı.
Dün. O’nun rahlesinde babam Kur’an okudu. Ve okurken de eliyle takib ederek benim harfleri ivice tanımama yardım ediyordu. Sonra beraberce, Dedemin iyileşmesi için dua ettik. İnşaallah yine ayağa kalkacak, gezinecek ve benimle konuşacak..
Dedemin hastalanmasına bütün arkadaslarım üzüldü. Şimdi bir an evvel iyileşmesi, o tatlı masallarını tekrar anlatması ve O’nun tertemiz elini yine öpebilmek için herkes dua ediyor.
–
Allahım, Dedemize şifâlar ver. Amin…
Rıza Tekin Uğurel