Hancı, dedi ki:
“Hüzün kapımı çaldı. Vuruşundan tanıdım. Kim o? Demeye kalmadan itip içeri girdi.
Kızdım. Nedir bu destursuz geliş? Dedim. Kahkahalarla gülmeğe başladı.
Hakkı da var ya..Kendi çatısı altına izinle gireni de kim görmüş?”
Sonra, Bahçıvan söz istedi:
(İsmin bana, resmin bana hüzün veriyor. Sen hüzünsün, hüzün de sen.
Neden dersen; destur teklif dinlemeden,gece gündüz gönlümdeki tek ferman sâhibisin.”Ben mahzun kalplerdeyim!” diyen Hüküm Sâhibi, isminden resminden bana bir pay,bir hisse..bir Sadaka sunmuş meğer, bir haberci göndermiş.)