SELÂM
Bizim kültürümüzde ”mersiye”nin ne zaman ve kimler için yazılıp okunduğu herkesçe ma’lumdur. Ama ben, bunların hiçbirinden bahsedecek değilim.
En son yaşanan ve yıllardan beri devâm ettiği hâlde vatan hâinleriyle onların işbirlikçisi ”gayr-ı Türkler”in yalnızca seyredip, bir sırtlan iştihasıyla ağızlarının salyasını akıttığı şu şehit cenâzelerinden söz ediyorum; o şehitlerin bende uyandırdığı öfke seliyle, onların ve koca bir milletin vicdânında okunan “ağıtlar ötesi bir mersiye”den dem vuruyorum.
Söz konusu mersiye, aslâ şehitlerimiz için değildir!
Onlara ”ölü” denmeyeceğine olan inancımız hiçbir devirde sarsılmadı, sarsılmayacak. Yıllardan beri bizi yönettiğini zannedenler buna inanmasa da, biz inanıyoruz ve inanmaya devâm edeceğiz. Yukarıda,”ağıtlar ötesi bir mersiye” dedim.
Çünkü, mersiyenin muhâtapları çoktan ölmüşlerdir millet nazarında ve arkalarından edilen küfürler ve lânetler Kaf Dağları’nı aşalı çok olmuştur. Zirâ onlardır bu milleti şimdiki hacâlete düşürenler.
Türk milletidir ölen, Türk’ün haysiyetidir aşağılanan; Türk Devleti’dir hakaretlere uğrayan ve Türk evlâtlarıdır üç beş ne idiğü belirsiz menfaat düşkünü için fedâ edilen!
Kimdir bu ne idiğü belirsizler?
Hepsine buradan ve ölsem de öte dünyâdan selâmlar(!) göndermeye devâm edeceğim!
Selâm(!) size Amerikan uşakları!
Selâm(!) size, Irak’ta iş tutan Barzani ve Talabani uşakları!
Selâm(!) size, Talabani’ye ve Barzani’ye pasaport veren;
Yıllarca bu iki köpeğe para yollayan ”Türk(!) büyükleri”!
Selâm(!) size, gazete köşelerinde, televizyon ekranlarında Ermeni’ye, Kürd’e hayranlık nutukları atan; Dink’lere Apo’lara Methiyeler düzen gayr-ı Türk güruh!
Sana da bol selâm(!) Pamuk oğlan! Senin gibilerin topuna selâm(!)…
Gayr-ı Türkler’e ganî selâm(!).
Analarınıza, atalarınıza, ecdâdınıza selâm(!).
Çuvalcısına selâm(!), çuvalcı olmayanına selâm(!)… PKK kılığına girmiş Coni’lere ve onların çok saygıdeğer karılarına-metreslerine selâm(!)..
Osman’a selâm(!), Sırrı’ya selâm(!), Aysel’e, Ahmet’e ve onları yıllardır bağırlarında besleyen ve en sonunda da ”harîm-i ismetimize” kadar sokanlara selâm(!)
(Şehit çocukları aç kalmasın!) kampanyalarını bir matah sananlara da selâm(!); sanki şehit çocukları açlıktan veya pabuçsuzluktan şikâyetçiydi.
Mes’elenin yalnızca para olmadığını size nasıl anlatmalı acaba?
Gün yirmi dört saat Türk Milleti’nin ve Türk Devleti’nin mukaddes nesi varsa onlara gazetelerinden, televizyonlarının ekranlarından saldırıp, peşinden de şehit Mehmetçik’lerin ve onların geride bıraktıklarının hâmîsi kesilenler; sizlere selâmlar(!) yollamayı sürdüreceğim.
Bu, benim ve her Türk’ün bundan böyle boynunun borcudur.
Ve bir gün -eğer ömrüm de vefâ ederse- aslını neslini araştırmadan Türk olmayan hiçbir ferdi önemli mevkîlere getirmemenin bir îman ve vatan borcu olduğunu öğreteceğim torunlarıma!
Ve sizin gibilere selâm(!) etmeyi bir miras olarak onlara devredeceğim!
MERSİYE
Hudâ, ki rûz-i ezelden asîl kıldı bizi,
Resûl-i Ekrem’e birgün vekîl kıldı bizi;
Taraf taraf, yedi iklîmi Hakk’a da’vette
Delîl kıldı bizi;
Sonra, bilmem ne oldu: baht-ı siyah,
Hacîl kıldı bizi…
O hacâletle büktü boynumuzu
Ve melûl ü melîl kıldı bizi…
Düştü, bir bir kopup, kanadlarımız…
(Azîz-i vakt idik… a’dâ, zelîl kıldı bizi!)
Bize heybet veren, Celâl’inden,
Nice yıllar, celîl kıldı bizi,
Kâinâtında Zât-ı Akdes’ine
Halîl kıldı bizi.
Sormayın, sormayın fakat: şimdi,
Hangi eller, sefîl kıldı bizi?
Ârif Nihat ASYA