(…Mâlik bin Dinar: “Bir düşman ki o seni görüyor ve sen onu göremiyorsun, onunla uğraşmak külfeti çok ağırdır”, diyor.
Zünnûn-ı Mısrî: “Şeytan seni gördüğü halde sen onu göremiyor isen, Allâh’u Teâlâ onu görmekte olduğu halde, o Allâh’ı göremiyor. Bu durumda Allah’ın yardımı ile istiâne/yardım iste”, buyurmuştur.
Şeytanı sana düşman eyledi ki, onunla seni kendine doğru ilerletsin ve nefsi senin üzerine harekete geçirdi ki Allâhu Teâlâ’ya teveccühün/yönelişin/ devam etsin.
Şeytanın sana düşmanlığı, Allah’ın büyük bir nîmetidir. Çünkü düşmanlığının muktezasıyla/ gereğince/ bütün gücüyle seni mağlûp etmeye uğraşır.
Sen son derece zayıf olduğundan, kendi başına bu düşmana güç yetiremeyeceğinden, bu hâlin ıztırârı ile/çâresizliği ile/ kavî/kuvvetli/ ve metîn olan Mevlâ’nın yardımı ile niyazda bulunur, şeytanın düşmanlığını perişan etmiş olursun.
İşte, sana şeytanın düşmanlığıdır ki, onunla Allâhu Teâlâ’nın avn ve inayetine/ yardım ve iyiliğine/ nâil oluyorsun. Nefsin seni tahrik edişi de aynen böyledir. Tabiat ve cibilliyetindeki hevâ ve hevesin sevkiyle/boş ve geçici zevklerin yönlendirişi ile/ seni azdırmaya çalışırken, yine kendi başına nefsin kötülüklerine engel olacak gücü bulamazsın.
Ancak çok kuvvetli bir yardımcıya muhtaçsındır ki, bu güçlü yardımcı ancak Allah ve Tekaddes’tir. Allah’ın yardımıyla bunu anlayarak nefsinin şerrinden uzaklaşınca da Rabbü’l Âlemîn’e yönelmiş olacaksın.) (S.148-149) (El-Hikemü’l Atâiyye)