“Çîst hablullah rehâ kerden hevâ
Kim hevâ şüd sarsarî mer Âd râ(1)
-“Habl-ı metîn ve mânâ-yı kitâb-ı mübîn nedir biliyor musunuz? Nefsin arzûlarından yakasını kurtarmak ki o hevâ, o müştehâ, Âd kavmine sarsar, Nuh kavmine tûfan, şuna buna, ferde cemiyete türlü sarsar rüzgârı oldu.
O kavmin, o cemiyetin, o ferdin kendi nefsinin hevâ ve müştehâsı helâkine sebep olarak onları yaktı, yıktı.
Onun için zevk ve rahata vâsıl olmak isteyen kimsenin, nefsinin iştihâ ve arzûlarından geçmesi lâzımdır.
Dünyâda vâkî olan cezâlar, hapisler, katiller, hep nefsin hevâ ve hevesinin sebep olduğu şeylerdir.
Bu nefsânî ihtiraslardır ki felâketlere sebep olup nice kimseleri zindanlara, îdamlara götürmüştür.
Onun için: Bana benden gelir ne gelirse… derler, pek doğru sözdür. Kabahat insanın kendindedir. Kimsede bir şey yoktur.”
(1) Mesnevî beyitlerinden: “Âd kavmine sarsar rüzgârı sûretinde görünen hevâ-yı nefisten kurtulmak için Allah’ın ipine sarılmak lâzımdır.”