-Gel seninle bir anlaşma yapalım?!
Yapalım.
-Ortak bir merâkımız olsun.
-Olsun.
-Benim bir merâkım var.
-Benim de var.
-Benim merâkım, sensin!
-Benimki de sen!
-O hâlde kendi kendimizi öğrenmiş oluruz.
-Nasıl yâni?
-Çok basit; sen beni öğrendikçe kendini, ben seni öğrendikçe kendimi tanımış oluruz.
-Güzel..Anlaştık!
-Şimdi aynaya bakalım… Kimi görüyorsun?
-Seni! Peki ya sen?
–……………………..
-Yoksa şüphen mi var?
-Hayır, şüphem yok. Ama senden duymak merâkımı artırıyor da ondan sormak istiyorum.
-Unutma; bâzı güzellikler, söze gelmedikçe daha da güzelleşir.